Otras especies de animales
Como podemos observar, es extensa y variada la fauna que habita en los montes del pueblo, pero junto a los depredadores, rapaces, la caza mayor y menor, existen otras aves y animales, minúsculos en su tamaño pero mayusculos en su importancia por la diversidad de tamaños, colores y costumbres de los mismos, como son la calandria, el cuervo, el gato montés, el gorrión, el mirlo, la paloma torcaz, la tórtola y la urraca, habituales tambien en esta zona.

Entre los félidos del Viejo Mundo, el primer lugar le corresponde al GATO MONTÉS , una de las dos especies de esta familia que aún no se ha extinguido en el antiguo continente. Durante mucho tiempo el gato montés fue considerado como el antecesor de nuestro gato doméstico, pero observaciones más rigurosas no confirmaron esta hipótesis. En efecto, el gato montés alcanza casi las dimensiones del zorro; por lo tanto, es mucho mayor y robusto que el gato doméstico, del que se diferencia por el pelaje, que es más espeso; los bigotes, más abundantes; la mirada, más salvaje, y la dentadura, más robusta. Además su cabeza es mayor, el cuerpo más tosco, la cola espléndida y bastante más gruesa y ligeramente más corta que la del gato doméstico.El pelaje es espeso y largo, gris rojizo y a veces, en la hembra, gris amarillento; el hocico es de un tono ocre, y la piel de la nariz de color carne. De la frente parten cuatro rayas negras que pasan entre las orejas: las dos centrales se prolongan en el dorso, reuniéndose para formar una banda negra que recorre la línea dorsal; de ella salen, hacia los lados, rayas transversales no muy claramente dibujadas y bastante más oscuras, que se dirigen hacia el vientre, que es amarillento y manchado en negro.Las patas presentan escasas rayas transversales negras, y la planta del pie es muy oscura. La cola está adornada por tres o cuatro anillos negruzcos; los ojos son amarillos, y las orejas gris herrumbre en la parte exterior y blancuzcas en el interior.El gato montés habita en gran parte de Europa, a excepción de las regiones más septentrionales, llegando hasta Ucrania y la zona del Cáucaso; también se halla presente en Asia Menor.Su lugar predilecto son los grandes bosques muy espesos, particularmente los de coníferas, y en ellos prefiere los lugares más desiertos y solitarios, con rocas que le ofrezcan escondrijos seguros. También se refugia en los huecos de los árboles. Y asimismo suele ocupar las madrigueras abandonadas por otros animales, particularmente durante la estación fría.Este animal inicia su actividad a la hora del crepúsculo: dotado de agudísimos sentidos, paciente y astuto, acecha cautelosamente sus presas, casi siempre pequeñas aves y ratones. Pero ataca también a animales de gran tamaño, saltándoles sobre el lomo y clavándoles la zarpa en el cuello. En las orillas de los lagos y de los torrentes se dedica a la caza de pájaros acuáticos y peces, de los que sabe apoderarse con gran maestría.La época del celo corresponde a febrero y los nacimientos tienen lugar en abril, tras una gestación de nueve semanas. Parece demostrado que el gato montés se aparea con el doméstico, aunque no puede decirse que, en otras circunstancias, estas especies vivan en armonía. Pero lo que es evidente es que se han cazado muchos ejemplares que se consideran híbridos de ambas especies.Cuando espera el nacimiento de la prole, este félido busca una madriguera o un refugio entre las rocas o en el hueco de un árbol, donde vienen al mundo los pequeños, en número de cinco o seis y con los ojos cerrados. Terminada la lactancia, la madre les proporciona ratones y otros roedores, topos y pajarillos.El gato montés, herido o amenazado por algún peligro, se muestra cobarde, extremadamente prudente y sólo parece importarle evitar la muerte a cualquier precio. En tales casos, ni siquiera la madre defiende a sus pequeños y sin dudarlo los abandona a su destino.
LA CALANDRIA COMÚN   (Melanocorypha calandra) es un ave de la familia de los aláudidos.Mide entre 25 y 27 centímetros y pesa unos 80 gramos. La uña del dedo posterior es alargada. Presenta el vientre blanco y una zona negra en el cuello, siendo el plumaje de tonos parduzcos similar en ambos sexos. Es un ave diurna.La denominación en castellano de este nombre proviene del griego καλλανδρα.La calandria común es una especie típicamente mediterránea. Abunda en Andalucía y en toda la España cerealista. En la zona norte de España y en Galicia ya no anida. En Portugal alcanza una densidad baja y parece más abundante en la provincia norteña de Trás-os-Montes. En el resto de Europa es escasa y en disminución en el sudeste de Francia, Cerdeña, mitad sur de Italia, Balcanes y por el este hasta el sur del Cáucaso.Se alimenta de insectos y larvas, por ejemplo escarabajos, avispas y grillos. También se nutren de lombrices y de alimentos de origen vegetal como frutos, aprovechando con frecuencia los que hallan caídos en el terreno.La calandria común posee una enorme facilidad para imitar el canto de otras aves, peculiar comportamiento que le hizo protagonista de los versos del Romance del prisionero.Los machos presentan una destreza mayor en el canto que las hembras.Durante la época de apareamiento, los machos cantan durante la mayor parte del día con el objetivo de atraer a las hembras. Cuando una de ellas se acerca, suelen ejecutar una danza nupcial, planeando lentamente con las alas en posición oblicua y la cola bien abierta al al vez que cantan y van elevándose y descendiendo.Construyen sus nidos cobijados en arbustos pequeños o en campos de cereales y aislados empleando ramas y pasto y raramente en espacios abiertos.
EL GORRIÓN COMÚN   (Passer domesticus), es un ave de la orden de las Passeriformes, de la familia de las Passeridae, tiene una longitud de 15 cms., una envergadura de 25 cms., y su iris tiene un diámetro de 3,5 mm. de color castaño oscuro.El macho tiene la frente, coronilla y nuca gris ceniza, con lista y parte posterior del cuello castaño, la cara es blancuzca, la espalda es castaño con manchas oscuras, y la rabadilla grisácea; la garganta y parte superior del pecho son negros, dibujando una especie de "corbata"; por debajo es blanco grisáceo, las alas, tienen una franja transversal blanca, y la cola es de color pardo oscuro. La hembra tiene cabeza parda y ceja clara, sin negro en la garganta; algunas tienen el pardo más claro que otras. Los jóvenes son como los adultos, pero con el colorido más apagado y los machos, sin gris en la cabeza.El Gorrión Común es un pájaro eminentemente urbano, muy habitual en calles, parques y jardines. No obstante, también podemos encontrarlo fuera de los pueblos y ciudades (caminos, prados, huertos, granjas...), pero siempre cerca de lugares habitados.De todas las aves urbanas es la más frecuente y conocida. Busca por lo general el alimento en el suelo, donde camina a saltos. Tiene una dieta predominantemente granívora, aunque también come fruta, insectos, pan, etc.A comienzos de primavera los gorriones entran en celo, volviéndose en esta época muy ruidosos. Comienzan a cantar con el fin de atraer a las hembras, pero muchas veces una misma hembra es el objetivo de varios machos, lo que da lugar a una auténtica "guerra" entre éstos. Una vez superada esta fase y formadas las parejas, los gorriones se dedican a la construcción del nido bajo las tejas de los tejados, oquedades en paredes, interior de farolas, etc-, todo esto sucede allá por el mes de marzo, y para dicha construcción emplea los materiales que encuentra a su alcance, tales como briznas de hierba, lana, papel, algodón, etc. Las puestas se inician hacia el mes de abril y concluyen normalmente en agosto, realizando durante este período de 3 a 4 puestas, lo que equivale en algunas parejas a una nidada mensual. Cada una consta de 4 o 5 huevos, aunque si se retira del nido el huevo puesto recientemente éste es reemplazado por otro, y lo mismo sucede si se repite el hecho, y así puede repetir la operación hasta un número de 50 (sí antes no opta por abandonar el nido). El huevo es blanco con manchas pardas. Ambos sexos incuban durante 12-14 días, y los polluelos permanecen en el nido algo más de 2 semanas.
EL MIRLO ,  mirlo común o tordo (no confundir con otra ave escasamente emparentada que tiene el mismo nombre común, (Molothrus bonariensis), es un miembro europeo del genero Turdus y la familia Turdidae. Tiene una altura de 21 cms. y una envergadura de 35 cms., con 11,6 cms. de ala, un pico de 21 milimetros, una cola de 86 milimetros y un peso aproximado de 80 gramos. Es común en bosques y jardines de toda Europa y la mayor parte de Asia, al sur del Círculo Polar Ártico. Las poblaciones son residentes excepto las aves del norte que se mueven al sur en el invierno.El mirlo es omnívoro, se alimenta de una amplia variedad de insectos, gusanos, semillas y bayas. Anida en arbustos o similares, poniendo por lo general 4 huevos azulados con marcas marrones, en un nido en forma de taza.No forman bandadas, aunque varios pájaros pueden asociarse en un hábitat adecuado.Los machos adultos son todos negros excepto por un aro amarillo alrededor de los ojos. El macho canta distintas melodías desde los árboles, azoteas u otras zonas elevadas. Cada individuo tiene distintas canciones según lo que quiera expresar. Aprenden canciones distintas, imitando los ruidos de sus alrededores o los trinos de otras especies salvajes y domesticas como gilgueros, pardillos, gallinas, periquitos, etc., dando la impresión de que lo hacen solo por el placer de cantar. El compositor francés Olivier Messiaen se inspiró en su canto para escribir alguna de sus obras más célebres.La hembra y los jóvenes tienen el plumaje marrón y carecen del anillo amarillo alrededor del ojo.El mirlo fue introducido en muchas partes del mundo, fuera de su área natal. En Australia y Nueva Zelanda, al menos, junto con la rata, el conejo y el gato doméstico, es una de las especies invasoras más destructivas, como lo es el zorro rojo, en Australia.
LA PALOMA TORCAZ   o simplemente torcaz (Columba palumbus) es un ave columbuforme muy extendida en la Europa templada, el norte de África y Oriente Medio.Es la mayor de las palomas presentes en la Península Ibérica, robusta y con una cabeza muy pequeña con relación al cuerpo, presentando unas inconfundibles manchas blancas a ambos lados del cuello y en la parte superior de las alas. Su plumaje es gris azulado en el dorso y algo más claro en su parte inferior, con pecho de tintes vinosos y cola terminada en una banda negra. Su pico anaranjado y sus patas rojizas. El colorido es similar en ambos sexos si bien los ejemplares jóvenes presentan tonos parduscos y sin manchas blancas en el cuello.En la Península Ibérica se divide en grupos sedentarios, que también realizan desplazamientos locales, al igual que los millones de torcaces del centro y norte de Europa que en otoño se presentan para la invernada a través de los pasos tradicionales del Pirineo vasconavarro y utilizando dormideros igualmente tradicionales que se encuentran en su gran mayoría en terrenos llanos, en encinares y alcornocales preferentemente, así como en pinares y eucaliptares.A partir de marzo puede verse el característico vuelo amoroso del macho, con sonoros aletazos en su vuelo de parábola ascendente, que interrumpe con una caída con sus alas alzadas en punta hacia el cielo. La Paloma Torcaz, cría de abril a agosto, con dos puestas de dos huevos blancos, depositados en su nido situado en los árboles y de construcción de frágil aspecto en forma de plataforma poco espesa, a base de ramitas secas. .
LA TÓRTOLA  (Streptopelia turtur)es un ave de la familia de los Colúmbidos, de la orden de las columbiformes, con el aspecto de una pequeña paloma, tiene una longitud de unos 24 cm, tiene la cabeza pequeña y el pico fino, relativamente débil, mejillas y pecho ligeramente apastelados, en tonos rosáceos, viente ocre claro v dorso pardo rojizo o pardo arenoso, con unas típicas marcas acollaradas en blanco y negro a ambos lados del cuello. Las plumas de la cola son negras ypresentan una linea marginal blanca, que identifica las identifica en vuelo. Vive silvestre, ocupando sotos, bosques abiertos y manchas espesasde vegetación arbórea, efectuando migraciones estacionales. Suele vivir entre diez y doce años. Necesitan para alimentarse una mezcla de granos lo más rica y variada posible, a base de semillas de avena descascarilladas y partidas, trigopartido, cañamón, alpiste, mijo, nabina y lechuga. A veces aceptan verdura fresca como escarola, lechuga y diente de león.Son aves esquivas, huidizas y nerviosas, las tórtolas deben ser habituadas lentamente a la cautividad o a la presencia del hombre, si quieren tenerse en cautividad, aunque no suelen plantear problemas de convivencia en las pajareras mixtas, siempre que se aloje una sola pareja por jaulón. Suextremada timidez las hace difícilmente observables si no existe una perfecta visibilidad del habitáculo. Pueden molestar a otrastórtolas e incluso a ciertas palomas, pero solamente en pajareras superpobladas o mal concebidas. Los ejemplares aislados,capturados jóvenes, llegan a convertirse en pájaros muy mansos, aunque siempre tengan tendencia a retornar al estado silvestre. Las bajas temperaturas invernales pueden causar su muerte. Bien entrada la primavera se inicia el cortejo, con arrullos y carantoñas mutuas. En un nido muy somero, sobre una plataformade un árbol, la hembra deposita dos huevos, que son incubados por ambos progenitores durante catorce días. Los polluelosabandonan el nido a las tres semanas de nacidos. Pueden tener dos o tres nidadas por temporada. Colapsos cardíacos y luxaciones son las dolencias más frecuentes que aquejan a las tórtolas. Pueden sufrir, con relativa frecuencia, trastornos digestivos producidos por una alimentación inadecuada e incluso por frío.

Como podemos observar, é extensa e variada a fauna que habita nos montes do pobo, pero xunto aos depredadores, rapaces, a caza maior e menor, existen outras aves e animais, minúsculos no seu tamaño pero mayusculos na súa importancia pola diversidade de tamaños, cores e costumes dos mesmos, como son a cotovía, el cuervo, o gato montés, o gorrión, o merlo, a pomba torcaz, a rula e a pega, habituais tambien nesta zona.

Entre os félidos do Vello Mundo, o primeiro lugar correspóndelle ao GATO MONTÉS , unha das dúas especies desta familia que aínda non se extinguiu no antigo continente. Durante moito tempo o gato montés foi considerado como a antecesor do noso gato doméstico, pero observacións máis rigorosas non confirmaron esta hipótese. En efecto, o gato montés acada case as dimensións do raposo; polo tanto, é moito maior e robusto que o gato doméstico, do que se diferencia polo pelaje, que é máis espeso; os bigotes, máis abundantes; a mirada, máis salvaxe, e a dentadura, máis robusta. Ademais a súa cabeza é maior, o corpo máis tosco, a cola espléndida e bastante máis grosa e lixeiramente máis curta cá do gato doméstico.O pelaje é espeso e longo, gris avermellado e ás veces, na femia, gris amarelado; o fociño é dun ton ocre, e a pel da nariz de cor carne. Da fronte parten catro raias negras que pasan entre as orellas: as dúas centrais prolónganse no dorso, reuníndose para formar unha banda negra que percorre a liña dorsal; dela saen, para os lados, raias transversais non moi claramente debuxadas e bastante máis escuras, que se dirixen para o ventre, que é amarelado e manchado en negro.As patas presentan escasas raias transversais negras, e a planta da pata é moi escura. A cola está debruada por tres ou catro aneis mouros; os ollos son amarelos, e as orellas gris ferruxe na parte exterior e blancuzcas no interior.O gato montés habita en gran parte de Europa, a excepción das rexións máis setentrionais, chegando ata Ucraína e a zona do Cáucaso; tamén se acha presente en Asia Menor.O seu lugar predilecto son os grandes bosques moi espesos, particularmente os de coníferas, e neles prefire os lugares máis desertos e solitarios, con rochas que lle ofrezan escondedoiros seguros. Tamén se refuxia nos ocos das árbores. E así mesmo adoita ocupar as madrigueras abandonadas por outros animais, particularmente durante a estación fría.Este animal inicia a súa actividade á hora do crepúsculo: dotado de agudísimos sentidos, paciente e astuto, asexa cautelosamente as súas presas, case sempre pequenas aves e ratos. Pero ataca tamén a animais de gran tamaño, saltándolles sobre o lombo e clavándoles o respaldo no pescozo. Nas beiras dos lagos e dos torrentes dedícase á caza de paxaros acuáticos e peixes, dos que sabe se apoderar con gran maestría.La época do celo corresponde a febreiro e os nacementos teñen lugar en abril, tras unha xestación de nove semanas. Parece demostrado que o gato montés se aparea co doméstico, aínda que non pode dicirse que, noutras circunstancias, estas especies vivan en harmonía. Pero o que é evidente é que se cazaron moitos exemplares que se consideran híbridos de ambas especies.Cando espera o nacemento da prole, este félido busca un tobo ou un refuxio entre as rochas ou na femia dunha árbore, onde veñen ao mundo os pequenos, en número de cinco ou seis e cos ollos pechados. Terminada a lactancia, a nai proporciónalles ratos e outros roedores, topos e pajarillos.O gato montés, ferido ou ameazado por algún perigo, móstrase cobarde, extremadamente prudente e só parece importarlle evitar a morte por calquera prezo. En tales casos, nin sequera a nai defende aos seus pequenos e sen dudarlo abandónaos ao seu destino.
A COTOVÍA COMÚN  (Melanocorypha calandra) é unha ave da familia dos aláudidos.Mide entre 25 e 27 centímetros e pesa uns 80 gramos. A uña do dedo posterior é alongada. Presenta o ventre branco e unha zona negra no pescozo, sendo a plumaxe de tons parduzcos similar en ambos sexos. É unha ave diurna.La denominación en castelán deste nome provén do grego ?a??a?d?a.La cotovía común é unha especie tipicamente mediterránea. Abunda en Andalucía e en toda a España cerealista. Na zona norte de España e en Galicia xa non anida. En Portugal acada unha densidade baixa e parece máis abundante na provincia norteña de Trás-vos-Montes. No resto de Europa é escasa e en diminución no sueste de Francia, Cerdeña, metade sur de Italia, Balcanes e polo este ata o sur do Cáucaso.Se alimenta de insectos e larvas, por exemplo escaravellos, avispas e grilos. Tamén se nutren de lombrices e de alimentos de orixe vexetal como froitos, aproveitando con frecuencia os que achan caídos no terreno.La cotovía común posúe unha enorme facilidade para imitar o canto doutras aves, peculiar comportamento que lle fixo protagonista dos versos do Romance do prisioneiro.Os machos presentan unha destreza maior no canto que as femias.Durante a época de apareamiento, os machos cantan durante a maior parte do día co obxectivo de atraer ás femias. Cando unha delas achégase, adoitan executar unha danza nupcial, planeando lentamente coas ás en posición oblicua e a cola ben aberta ao ao vez que cantan e van elevándose e descendendo.Constrúen os seus niños cobijados en arbustos pequenos ou en campos de cereais e illados empregando ramas e pasto e raramente en espazos abertos.
O GORRIÓN COMÚN  (Passer domesticus), é unha ave da orde das Passeriformes, da familia das Passeridae, ten unha lonxitude de 15 cms., unha envergadura de 25 cms., e o seu iris ten un diámetro de 3,5 mm. de cor castiñeiro escuro.O macho ten a fronte, coronilla e caluga gris cinza, con lista e parte posterior do pescozo castiñeiro, a cara é blancuzca, a costas é castiñeiro con manchas escuras, e a rabadilla grisalla; a garganta e parte superior do peito son negros, debuxando unha especie de "gravata"; por debaixo é branco grisallo, as ás, teñen unha franxa transversal branca, e a cola é de cor pardo escuro. A femia ten cabeza parda e cella clara, sen negro na garganta; algunhas teñen o pardo máis claro que outras. Os mozos son como os adultos, pero co colorido máis apagado e os machos, sen gris no corpo.O Gorrión Común é un paxaro eminentemente urbano, moi habitual en rúas, parques e xardíns. Non obstante, tamén podemos encontralo fóra dos pobos e cidades (camiños, prados, hortos, granxas...), pero sempre perto de lugares habitados.De todas as aves urbanas é a máis frecuente e coñecida. Busca polo xeral o alimento no chan, onde camiña a saltos. Ten unha dieta predominantemente granívora, aínda que tamén xanta froita, insectos, pan, etc.A comezos de primavera os gorriones entran en celo, volvéndose nesta época moi ruidosos. Comezan a cantar co fin de atraer ás femias, pero moitas veces unha mesma femia é o obxectivo de varios machos, o que dá lugar a unha auténtica "guerra" entre estes. Unha vez superada esta fase e formadas as parellas, os gorriones adícanse á construción do niño baixo as tellas dos tellados, cavidades en paredes, interior de farolas, etc-, todo isto acontece alá polo mes de marzo, e para dita construción emprega os materiais que atopa ao seu alcance, tales como briznas de herba, la, papel, algodón, etc. As postas inícianse para o mes de abril e conclúen normalmente en agosto, realizando durante este período de 3 a 4 postas, o que equivale nalgunhas parellas a unha nidada mensual. Cada unha consta de 4 ou 5 ovos, aínda que se se retira do niño o ovo posto recentemente este é substituído por outro, e o mesmo acontece se se repite o feito, e así pode repetir a operación ata un número de 50 (si antes non opta por abandonar o niño). O ovo é branco con manchas pardas. Ambos sexos incuban durante 12-14 días, e os polluelos permanecen no niño algo máis de 2 semanas.
O MERLO , merlo común ou tordo (non confundir con outra ave escasamente emparentada que ten o mesmo nome común, (Molothrus bonariensis), é un membro europeu do xero Turdus e a familia Turdidae. Ten unha altura de 21 cms. e unha envergadura de 35 cms., con 11,6 cms. de á, un pico de 21 milimetros, unha cola de 86 milimetros e un peso aproximado de 80 gramos. É común en bosques e xardíns de toda Europa e a maior parte de Asia, ao sur do Círculo Polar Ártico. As poboacións son residentes agás as aves do norte que se moven ao sur no inverno.O merlo é omnívoro, aliméntase dunha ampla variedade de insectos, vermes, sementes e bayas. Anida en arbustos ou similares, poñendo polo xeral 4 ovos azulados con marcas marróns, nun niño en forma de taza.No forman bandadas, aínda que varios paxaros poden asociarse nun hábitat adecuado.Os machos adultos son todos negros agás por un aro amarelo ao redor dos ollos. O macho canta distintas melodías desde as árbores, azoteas ou outras zonas elevadas. Cada individuo ten distintas cancións segundo o que queira expresar. Aprenden cancións distintas, imitando os ruídos das súas periferia ou os trinos doutras especies salvaxes e domesticas como gilgueros, pardillos, galiñas, periquitos, etc., dando a impresión de que fano só polo pracer de cantar. O compositor francés Olivier Messiaen inspirouse no seu canto para escribir algunha das súas obras máis célebres.La femia e os mozos teñen a plumaxe marrón e carecen do anel amarelo arredor do ollo.O merlo foi introducido en moitas partes do mundo, fóra da súa área natal. En Australia e Novo Celandia, polo menos, xunto coa rata, o coello e o gato doméstico, é unha das especies invasoras máis destrutivas, como éo o raposo vermello, en Australia.
A PALOMA TORCAZ  ou simplemente torcaz (Columba palumbus) é unha ave columbuforme moi estendida na Europa morna, o norte de África e Oriente Medio.Es a maior das pombas presentes na Península Ibérica, robusta e cunha cabeza moi pequena con relación ao corpo, presentando unhas inconfundibles manchas brancas a ambos lados do pescozo e na parte superior das ás. A súa plumaxe é gris azulado no dorso e algo máis claro no seu parte inferior, con peito de tinturas vinosos e cola terminada nunha banda negra. O seu pico alaranxado e as súas patas avermelladas. O colorido é similar en ambos sexos se ben as exemplares mozos presentan tons parduscos e sen manchas brancas no pescozo.Na Península Ibérica divídese en grupos sedentarios, que tamén realizan desprazamentos locais, ao igual que os millóns de torcaces do centro e norte de Europa que en outono se presentan para a invernada a través dos pasos tradicionais do Pirineu vasconavarro e utilizando dormideros igualmente tradicionais ca se atopan no seu gran maioría en terreos chans, en encinares e alcornocales preferentemente, así como en piñeirais e eucaliptares.A partir de marzo pode verse o característico voo amoroso do macho, con sonoros aletazos no seu voo de parábola ascendente, que interrompe cunha caída con súas ás alzadas en punta para o ceo. A Paloma Torcaz, cría de abril a agosto, con dúas postas de dous ovos brancos, depositados no seu niño situado nas árbores e de construción de fráxil aspecto en forma de plataforma pouco espesa, a base de ramitas secas.
A RULA  (Streptopelia turtur)é unha ave da familia dos Colúmbidos, da orde das columbiformes, co aspecto dunha pequena pomba, ten unha lonxitude duns 24 cm, ten a cabeza pequena e o pico fino, relativamente feble, fazulas e peito lixeiramente apastelados, en tons rosáceos, viente ocre claro v dorso pardo avermellado ou pardo arenoso, cunhas típicas marcas acollaradas en branco e negro a ambos lados do pescozo. As plumas da cola son negras ypresentan unha liña marxinal branca, que identifica identifícaas en voo. Vive silvestre, ocupando sotos, bosques abertos e manchas espesasde vexetación arbórea, efectuando migracións estacionales. Adoita vivir entre dez e doce anos. Necesitan para alimentarse unha mestura de grans o máis rica e variada posible, a base de sementes de avea descascarilladas e partidas, trigopartido, cañamón, alpiste, mijo, nabina e leituga. Ás veces aceptan verdura fresca como escarola, leituga e dente de león.Son aves esquivas, fuxidías e nerviosas, as tórtolas deben ser habituadas lentamente á catividade ou á presenza do home, se queren terse en catividade, aínda que non adoitan expoñer problemas de convivencia nas pajareras mixtas, sempre que se aloxe unha soa parella por jaulón. Suextremada timidez faias dificilmente observables se non existe unha perfecta visibilidade do habitáculo. Poden molestar a otrastórtolas e incluso a certas pombas, pero soamente en pajareras superpoboadas ou mal concibidas. As exemplares illados,capturados mozos, chegan a converterse en paxaros moi mansos, aínda que sempre teñan tendencia a retornar ao estado silvestre. As baixas temperaturas invernais poden causar a súa morte. Ben entrada a primavera iníciase o conexo, con arrolos e carantoñas mutuas. Nun niño moi somero, sobre unha plataformade unha árbore, a femia deposita dous ovos, que son incubados por ambos proxenitores durante catorce días. Os polluelosabandonan o niño ás tres semanas de nados. Poden ter dous ou tres nidadas por tempada. Colapsos cardíacos e luxaciones son as doenzas máis frecuentes que aquejan ás tórtolas. Poden sufrir, con relativa frecuencia, trastornos dixestivos producidos por unha alimentación desaxeitada e incluso por frío.

Comme nous pouvons observer, elle est étendue et variée la faune qui habite dans les montagnes del je peuple, mais ensemble aux déprédateurs, rapaces, la chasse plus grande et plus petite, existent autres oiseaux et animaux, minuscules dans sa taille mais capitaux dans son importance par la diversité de tailles, couleurs et coutumes de de ce qui est mêmes, comme sont la calandre, la corneille, le chat montagnes, le gorrión, le mir lui, la colombe torcaz, ce qui est tórtola et l'agace, habituels aussi dans cette zone.

Entre ceux félidos du Vieux Monde, le premier lieu correspond au CHAT MONTAGNES , une des deux espèces de cette famille qui ne s'est pas éteinte encore dans l'ancien continent. Pendant beaucoup de temps le chat montagnes a été considéré comme le prédécesseur de notre chat domestique, mais des observations plus rigoureuses n'ont pas confirmé cette hypothèse. En effet, le chat montagnes atteint presque les dimensions du renard ; par conséquent, il est beaucoup plus grand et robuste que le chat domestique, dont il est différencié par le pelage, qui est plus épais ; les moustaches, plus abondantes ; le regard, plus sauvage, et la denture, plus robuste. En outre sa tête est plus grande, le corps le plus grossier, la colle splendide et assez plus lourdement et légèrement plus courte que celle du chat domestique le pelage est épais et long, gris rougeâtre et parfois, dans la femelle, gris jaunâtre ; le museau est d'un ton ocre, et la peau du nez de couleur viande. De l'avant partent quatre bandes noires qui passent entre les oreilles : les deux centrales sont prolongées dans le dos, en se réunissant pour former une bande noire qui parcourt la ligne dorsale ; de d'elle ils salent, vers les côtés, des bandes transversales non très clairement dessinées et assez plus obscures, qui sont dirigées vers le ventre, qui est jaunâtre et souillé dans noir les jambes ils présentent de faibles bandes transversales noires, et la plante du pied est très foncée. La colle est ornée par trois ou quatre anneaux noirâtres ; les yeux sont jaunes, et les oreilles gris rouille dans la partie extérieure et blanchâtres dans l'intérieur le chat montagnes habite en grande partie de l'Europe, à l'exception des régions les plus septentrionales, en arrivant jusqu'à Ukraine et à la zone du Caucase ; est aussi présent en Asie Mineur Son lieu préféré sont les grandes forêts très épaisses, particulièrement ceux de conifères, et en ces derniers préfère les lieux davantage de déserts et solitaires, avec des roches qui lui offrent des cachettes sûres. Il est aussi abrité dans les cavités des arbres. Et de même il occupe généralement ce qui est madrigueras abandonnées par d'autres animaux, particulièrement pendant la gare frit Cet animal entame son activité au moment du crépuscule : doté de sens, patient et astucieux agudísimos, guette prudemment ses prisonniers, des oiseaux presque toujours petits et des souris. Mais il attaque aussi à des animaux de grande taille, en leur sautant sur l'échine et en leur clouant la griffe dans le col. Dans les bords de Lagos et des torrents il se consacre à la chasse oiseaux aquatiques et poissons, dont sait être autorisée avec grand maestría. l'époque du zèle correspond à février et les naissances ont lieu en avril, après une gestation de neuf semaines. Il paraît démontré que le chat montagnes se aparea avec ce qui est domestique, bien qu'on ne puisse pas dire que, dans d'autres circonstances, ces espèces vivent en harmonie. Mais ce qui il est évident est qu'on a chassé beaucoup d'exemplaires qui sont considérés des hybrides des deux espèces Quand il attendra la naissance de la prole, ce félido cherche ou un refuge madriguera entre les roches ou dans la cavité d'un arbre, où viennent au monde ce qui est petits, en nombre de de cinq ou six et avec les yeux fermés. Terminée la lactancia, la mère leur fournit des souris et d'autres rongeurs, topos et petits oiseaux le chat montagnes, blessés ou menacé par un certain danger, lâche se montre, extrêmement prudent et il paraît seulement l'importer d'éviter le décès à tout prix. Dans de tels cas, ni même la mère défend à à ses petits et sans douter de lui il les abandonne à son destin.
LA CALANDRE COMMUNE  (Melanocorypha calandre) est un oiseau de la famille des aláudidos. Mesure entre 25 et 27 centimètres et pèse quelque 80 grammes. L'ongle du doigt postérieur est élargi. Présente le ventre blanc et une zone noire dans le col, étant le plumaje de tons parduzcos semblable dans les deux sexes. La dénomination dans castillan est un oiseau diurne de ce nom provient du Grec ?????????. la calandre commune est une espèce typiquement méditerranéenne. Il abonde en Andalousie et en toute l'Espagne céréalière. Dans la zone nord de l'Espagne et en Galice déjà non anida. Au Portugal il atteint une faible densité et paraît plus abondant dans la province du nord de après-vous- Montagnes. Au reste de l'Europe elle est faible et en diminution dans ce qui est du sud-est la France, de Sardaigne, de moitié sud l'Italie, de Balkans et par l'est jusqu'au sud du Caucase on nourrit insectes et larves, par exemple escarabajos, des guêpes et grillos. Ils sont aussi nourris de lombrices et d'aliments d'origine végétale comme fruits, en profitant fréquemment de ceux que trouvent tombés dans le terrain la calandre commune il possède une facilité énorme pour imiter la chanson d'autres oiseaux, comportement particulier qui lui a fait protagoniste des vers de la Romance du prisonnier les mâles présenter une habileté plus grande dans la chanson que les femelles Pendant l'époque d'apareamiento, les mâles chantent pendant la plus grande partie du jour dans le but d'attirer aux femelles. Quand une de d'elles s'approchera, ils exécutent généralement une danse nuptiale, en projetant lentement avec les ailes en position oblique et la colle bien ouverte à la a la fois qui chantent et s'élèvent se et en diminuant elles Construisent leurs nids abrités dans des petits arbustes ou dans domaines de céréales et isolés en employant des branches et de la pâture et rarement dans espaces ouverts.
LE GORRIÓN COMMUN  (Passer domesticus), est un oiseau de l'ordre des Passeriformes, de la famille des Passeridae, a une longueur de de 15 cms., une envergure de de 25 cms., et son arc-en-ciel a un diamètre de de 3.5 mm de couleur marron obscure le mâle a l'avant, coronilla et nuque gris cendre, avec liste et partie postérieure du col marron, la face est blanchâtre, le dos est marron avec des taches foncées, et le croupion grisâtre ; la gorge et la partie supérieure de la poitrine sont noires, en dessinant une espèce de "cravate" ; par est au-dessous blanc grisâtre, les ailes, ont une bande transversale blanche, et la colle est de couleur brune obscure. La femelle a tête brune et sourcil clair, sans noir dans la gorge ; certaines ont ce qui est brun plus clair que d'autres. Les jeunes sont comme les adultes, mais avec ce qui est coloré plus éteint et les mâles, sans gris dans la tête le Gorrión Commun est un oiseau éminemment urbain, très habituel dans des rues, parcs et jardins. Cependant, nous pouvons aussi le trouver hors des peuples et des villes (chemins, prés, vergers, exploitations agricoles...), mais toujours près de lieux habités de tous les oiseaux urbains c'est et la connaissance plus fréquente. Il cherche généralement l'aliment dans le sol, où il marche à des sauts. Il a un régime principalement granívora, bien qu'il mange aussi des fruits, des insectes, du pain, etc. Au début de printemps les gorriones entrent en zèle, en se retournant à cette époque très bruyants. Ils commencent à chanter afin d'attirer aux femelles, mais souvent une même femelle est l'objectif de plusieurs mâles, ce qui donne lieu à une "guerre" authentique entre ceux-ci. Une fois dépassée cette phase et formées les paires, les gorriones on consacre à la construction du nid sous les tuiles des toits, des oquedades dans des parois, intérieur de réverbères, etc -, tout ceci arrive là pour le mois de mars, et pour cette construction il emploie les matériels qu'il trouve à sa portée, comme chaînes herbe, laine, papier, coton, etc.. Les mises sont entamées vers le mois d'avril et concluent normalement en août, en effectuant pendant cette période de de 3 à 4 mises, ce qui équivaut dans quelques paires à une nichée mensuelle. Chacune est composé de 4 ou 5 oeufs, bien que si on retire du nid l'oeuf mis récemment celui-ci il soit remplacé par un autre, et la même chose arrive si on répète le fait, et ainsi peut répéter l'opération jusqu'à un nombre de de 50 (en effet il ne choisit pas avant d'abandonner le nid). L'oeuf est blanc avec des taches brunes. Les deux sexes incubent pendant 12-14 jours, et ce qui est polluelos restent dans le nid algo mas de 2 semaines.
LE MIR LUI , le mir commun ou tordo (ne pas confondre avec un autre oiseau faiblement apparenté qui a le même nom commun, (Molothrus bonariensis), c'est un membre européen le type Turdus et de la famille Turdidae. Il a une hauteur de 21 cms. et une envergure de de 35 cms., avec 11.6 cms. d'aile, un bout de 21 millimètres, une colle de 86 millimètres et un poids approximatif de 80 grammes. Il est commun dans des forêts et des jardins de de toute l'Europe et de la plupart de l'Asie, au sud du Cercle Polaire Arctique. Les populations sont des résidents sauf les oiseaux du nord que se déplacent au sud à l'hiver le mir lui est omnivore, il est nourri d'une vaste variété insectes, vers, semences et baies. Anida dans des arbustes ou semblables, mettant généralement 4 oeufs bleutés avec des marques marron, dans un nid sous forme d'effiloche ne forment pas bandadas, bien que plusieurs oiseaux puissent s'associer dans un habitat adéquat les mâles adultes sont tous noirs excepté par un cercle jaune autour des yeux. Le mâle chante différentes mélodies depuis les arbres, toits ou autres zones importantes. Chaque individu a différentes chansons selon ce qu'il veuille exprimer. Apprennent des chansons différentes, en imitant les bruits de ses alentours ou les roulades d'autres espèces sauvages et domestiques comme gilgueros, pardillos, de poules, de periquitos, etc., en donnant l'impression qu'ils le font seulement par le plaisir de chanter. Le compositeur français Olivier Messiaen s'est inspiré sa chanson pour écrire certaines de ses oeuvres plus tiens la femelle et les jeunes ont le plumaje marron et manquent de l'anneau jaune autour de l'oeil le mir il a été introduit dans beaucoup de parties du monde, hors de son secteur indigène. En Australie et en Nouvelle Zélande, au moins, avec le rat, le lapin et le chat domestique, est une des espèces envahisseurs les plus destructifs, comme l'est le renard rouge, en Australie.
LA COLOMBE TORCAZ  ou simplement torcaz (Columba palumbus) est un oiseau columbuforme très étendu en Europe tempérée, le nord l'Afrique et l'Est Moyen Est le plus grand des colombes présentes dans la Péninsule Ibérienne, robuste et avec une tête très petite par rapport au corps, en présentant des taches blanches particulières à aux deux côtés du col et dans la partie supérieure des ailes. Son plumaje est gris bleuté dans le dos et plus clairement dans sa partie inférieure, avec poitrine colorants vineux et colle terminée dans une bande noire. Son bout orange et ses jambes rougeâtres. Ce qui est coloré est semblable dans les deux sexes bien que de jeunes exemplaires présentent des tons brunâtres et sans tache blanche dans le col Dans la Péninsule Ibérienne il se divise des groupes sédentaires, qui effectuent aussi des déplacements locaux, tout comme les millions de torcaces le centre et le nord de l'Europe qui en automne sont présentée également pour l'hiver à travers les pas traditionnels du vasconavarro Pyrénéen et en utilisant des étables traditionnelles qui se trouvent pour la plupart dans des terrains de niveau, dans encinares et plantations de chênes-lièges préférentiellement, ainsi que dans des pinèdes et eucaliptares. À partir de mars on peut voir le vol affectueux caractéristique du mâle, avec sonores aletazos dans son vol de parabole ascendante, qu'il interrompt en pointe vers le ciel. La Colombe Torcaz, élevage d'avril à août, avec deux mises de deux oeufs blancs, déposés dans son nid situé dans les arbres et de construction d'aspect fragile sous forme de plate-forme peu épaisse, sur base ramitas tu sèches.
LA TÓRTOLA  (Streptopelia turtur)es un oiseau de la famille des Colúmbidos, de l'ordre de de ce qui est columbiformes, avec l'aspect d'une petite colombe, a une longueur de quelque 24 cm, a la petite tête et le bout fin, relativement faible, joues et poitrine légèrement apastelados, dans des tons rosacés, souffle ocre claire v dos brun rougeâtre ou brun sablonneux, avec des marques typiques acollaradas dans blanc et noir aux deux côtés du col. Les plumes de la colle sont des ypresentan noires une ligne marginale blanche, qu'il identifie il les identifie en vol. Vit sauvage, en occupant des bosquets, des forêts ouvertes et des taches espesasde végétation arborescente, en effectuant des migrations saisonnières. Il vit généralement entre dix et douze années. Ils ont besoin pour être nourri un mélange de grains le le plus riche et varié possible, sur base de semences avoine décortiquées et départs, trigopartido, chènevis, alpiste, millet, semence du navet et laitue. Parfois ils acceptent légume frais comme scarole, laitue et dent de lion Sont des oiseaux revêches, huidizas et nerveuses, ce qui est tórtolas doivent lentement être habituées à la captivité ou à la présence de l'homme, si elles veulent être eus en captivité, bien qu'ils ne posent pas généralement de problèmes de coexistence dans ce qui est pajareras mixtes, pourvu qu'une seule paire par jaulón se loge. Suextremada timidité le rend difficilement observables s'il n'existe pas une visibilité parfaite du habitáculo. Ils peuvent tracasser à otrastórtolas et même à certaines colombes, mais seulement dans pajareras surpeuplées ou mauvais conçues. Les exemplaires isolés, capturés jeunes, arrivent à se transformer oiseaux très apprivoisés, même s'ils ont toujours tendance à retourner à l'état sauvage. Les basses températures hivernales peuvent causer leur décès. Bien entrée le printemps on entame le cortège, avec des roucoulements et carantoñas mutuels. Dans un nid très bref, sur une plataformade un arbre, la femelle dépose deux oeufs, qui sont incubé par les deux progenitores pendant quatorze jours. Les polluelosabandonan le nid aux trois semaines de de nés. Peuvent avoir deux ou trois nichées par saison. Des effondrements cardiaques et des luxations sont les indispositions les plus fréquentes qui affligent ce qui est tórtolas. Ils peuvent souffrir, une fréquemment relative, des bouleversements digestifs produits par une alimentation inadéquate et même par un froid.

As we can observe, extensive and the fauna that inhabits in mounts del town, but together to the predators, rapaces, the greater and smaller hunting is varied, exist other birds and animals, very small in its size but mayusculos in its importance by the diversity of sizes, colors and customs of the same ones, as they are the calandria, the crow, the wild cat, the sparrow, mir it, the dove torcaz, the tórtola and the magpie, habitual also in this zone.

Between the félidos ones of the Old World, the first place corresponds to him to the WILD CAT , one of the two species of this family who not yet has been extinguished in the old continent. During long time the wild cat was considered like the predecessor of our domestic cat, but more rigorous observations did not confirm this hypothesis. In effect, the wild cat almost reaches the dimensions of the fox; therefore, he is much greater and robust than the domestic cat, of which difference by the coat, that is thicker; the moustaches, more abundant; the glance, wilder, and the set of teeth, more robust. In addition its head is greater, the coarsest body, the splendid tail and enough more thickness and slightly shorter than the one of the cat doméstico.El coat is thick and long, gray reddish and sometimes, in the female, yellowish gray; the snout is of an ocher tone, and the skin of the color nose meat. From the forehead they leave four rays black that happen between the ears: the two power stations extend in the back, meeting to form a black band that crosses the dorsal line; her they leave, towards the sides, cross-sectional rays drawn not very clearly and rather darker, than they go towards the belly, that is yellowish and stained in negro.Las legs they present/display little black cross-sectional rays, and the plant of the foot is very dark. The tail is adorned by three or four blackish ring; the eyes are yellow, and the ears gray rust in the outer part and whitish in interior.El wild cat lives to a large extent of Europe, with the exception of the most northern regions, arriving until the Ukraine and the zone from the Caucasus; also favorite place is present in Asia Menor.Su are the great very thick forests, particularly those of coniferous, and in them it prefers the most desert and solitary places, with rocks that offer safe hiding places to him. Also one takes refuge in the hollows of the trees. And also usually it occupies the madrigueras left by other animals, particularly during the fría.Este station animal initiates his activity to the hour of the twilight: equipped with felt agudísimos, astute patient and, it watchs his prey cautiously, almost always small birds and mice. But it also attacks animals of great size, jumping to them on the back and nailing the claw to them in the neck. In the borders of the lakes and torrents one dedicates to the hunting of aquatic birds and fish, of which time of the fervor knows to seize with great maestría.La corresponds to February and the births take place in April, after a gestation of nine weeks. It seems demonstrated that the wild cat mates with the domestic one, although cannot say that, in other circumstances, these species live in harmony. But what is evident it is that many units have been hunted that consider hybrids of both especies.Cuando waits for the birth of prole, this félido looks for a madriguera or a refuge between rocks or in the hollow of a tree, where the small ones come to the world, in number of five or six and with the closed eyes. Finished the lactancia, the mother provides mice to them and other rodents, awkward people and pajarillos.El cat wild, hurt or threatened by some danger, is cowardly, extremely prudent and it only seems to matter to him to avoid the death whatever the cost. In such cases, not even the mother defends to her small ones and without doubting it she leaves them to his destiny.
THE COMMON CALANDRIA  (Melanocorypha calenders) is a bird of the family of aláudidos.Mide between 25 and 27 centimeters and weighs about 80 grams. The nail of the later finger is extended. It presents/displays the white belly and a black zone in the neck, being the plumage of parduzcos tones similar in both sexes. Diurna.La is a bird denomination in Castilian of this name comes from Greek ?????????.La common calandria is a typically Mediterranean species. It abounds in Andalusia and all cerealista Spain. In the North zone of Spain and Galicia no longer it nests. In Portugal it reaches a low density and it seems more abundant in the northern province of Tra's-os-Montes. In the rest of Europe she is little and in diminution in the Southeast of France, Sardinia, South half of Italy, the Balkans and by the east until the south of the Cáucaso.Se it feeds on insects and larvae, for example escarabajos, wasps and crickets. Also they are nourished of lombrices and of foods of vegetal origin like fruits, taking advantage of frequently those that find fallen in terreno.La common calandria have an enormous facility to imitate the song of other birds, peculiar behavior that to him protagonist did of verses of the Romance of the male prisionero.Los present/display a greater skill in the song than the hembras.Durante the time of mating, the males sing during most of the day with the objective to attract the females. When one of them approaches, usually they execute a nuptial dance, gliding slowly with the wings On guard it cants and the open tail or to the a the time that sings and is risen and rarely descendiendo.Construyen their nests sheltered in small shrubs or isolated cereal fields and using branches and grass and in open spaces.
THE COMMON SPARROW  (Passer domesticus), is a bird of the order of the Passeriformes, of the family of the Passeridae, has a length of 15 cms., a spread of 25 cms., and their rainbow has a diameter of 3.5 mm of male brown color oscuro.El has the forehead, crown and ash-gray gray nape of the neck, with list and later part of the brown neck, the face is whitish, the back is brown with dark spots, and rabadilla grayish; the throat and superior part of the chest are black, drawing a species of "necktie"; underneath he is white grayish, the wings, they have a white cross-sectional strip, and the tail is of dark brown color. The female has brown head and clear eyebrow, without black in the throat; some have the clearest brown that others. The young people are like the adults, but with colorful the more dull and males, without gray in cabeza.El Common Sparrow is an urban bird, eminently very habitual in streets, parks and gardens. However, also we can find it outside the towns and cities (ways, meadows, orchards, farms...), but always near places habitados.De all the urban birds is most frequent and well-known. He looks for generally the food in the ground, where he walks by jumps. He has a predominantly granívora diet, although also he eats fruit, insects, bread, etc.A spring beginnings the sparrows enter fervor, becoming at this time very noisy. They begin to sing with the purpose of attracting the females, but often a same female is the objective of several males, which gives rise to an authentic "war" between these. Once surpassed this phase and formed the pairs, the sparrows dedicate themselves to the construction of the nest under the roofing tiles of the tile roofs, oquedades in walls, interior of lampposts, etc -, all this happens there by the month of March, and for this construction it uses the materials that finds to its reach, such as strings of grass, wool, paper, cotton, etc. The puttings begin towards the month of April and conclude normally in August, making during this period of 3 to 4 puttings, which is equivalent in some pairs to monthly nidada. Each one consists of 4 or 5 eggs, although if the egg put recently retires of the nest this one is replaced on the other hand, and the same it happens if the fact is repeated, and thus can repeat the operation until a number of 50 (yes before it does not choose to leave the nest). The egg is white with brown spots. Both sexes incubate during 12-14 days, and the chicks remain in the nest something more than 2 weeks.
THE MIR IT ,  to mir it common or tordo (not to confuse with another barely related bird that has the same common name, (Molothrus bonariensis), it is an European member of I generate Turdus and the Turdidae family. Cms has a height of 21. and a 35 spread of cms., with 11.6 cms. of wing, a tip of 21 milimetros, a tail of 86 milimetros and an approximated weight of 80 grams. It is common in forests and gardens of all Europe and most of Asia, to the south of the Arctic Circle. The populations are resident except the birds of the north that move to the south in invierno.El to mir it is omnívoro, feeds themselves on an ample variety of insects, worms, seeds and berries. It nests in shrubs or similars, putting generally 4 bluish eggs with brown marks, in a nest in form of taza.No form flocks, although several birds can be associated in a habitat adecuado.Los male adults are all black except by a yellow hoop around the eyes. The different male sings melodías from the trees, high roofs or other zones. Each individual has different songs according to which it wants to express. They learn different songs, imitating the noises of its environs or the trinos of other wild species and domestic servants like gilgueros, pardillos, hens, periquitos, etc., giving the impression that they make it single by the pleasure sing. The French composer Olivier Messiaen was inspired by his song to write some of his works more célebres.La female and the young people have the brown plumage and lack the yellow ring around ojo.El to mir was introduced it in many parts of the world, outside their native area. In Australia and Nueva Zelanda, at least, along with the rat, the rabbit and the domestic cat, are one of the more destructive invading species, as it is it the red fox, in Australia.
DOVE TORCAZ  or simply torcaz (Columba palumbus) is a columbuforme bird very extended in tempered Europe, North Africa and Medio.Es East greater of the present doves in the Iberian Peninsula, robust and with a very small head with relation to the body, presenting/displaying unmistakable white spots to both sides of the neck and in the superior part of the wings. Its plumage is gray bluish in the back and something clearer in its inferior part, with chest of vinosos dyes and tail finished in a black band. Its orange tip and its reddish legs. The colorful one is similar in both sexes although the young units present/display grayish tones and without white spots in they cuello.En the Iberian Peninsula is divided in sedentary groups, that also make local displacements, like million of torcaces of the center and equally traditional dormideros north of Europe that in autumn appear for the wintertime through the traditional steps of Pyrenean vasconavarro and using which they are in his great majority in level lands, in encinares and cork oak groves preferredly, as well as in pine groves and eucaliptares.A to start off of March the characteristic loving flight of the male can be seen, with sonorous flaps in its flight of ascending parabola, that it interrupts with a fall with its wings raised in end towards the sky. The Torcaz Dove, young of April to August, with two puttings of two white eggs, deposited in its nest located in the trees and of construction of fragile aspect in platform form little thickens, with dry small branches.
THE TÓRTOLA  (Streptopelia turtur) es a bird of the family of the Colúmbidos, of the order of the columbiformes, with the aspect of a small dove, has a length of about 24 cm, has the small head and the fine tip, relatively weak, cheeks and chest slightly apastelados, in rosaceous tones, blow clear ocher v sandy reddish or brown back brown, with typical marks put a collar on in black and white to both sides of the neck. The pens of the tail are black ypresentan a white marginal line, that it identifies identifies them in flight. It lives wild, occupying open groves, forests and spots espesasde arboreal vegetation, carrying out seasonal migrations. Usually it lives between ten and twelve years. They need to feed a possible grain mixture richest and varied, with chipped and divided seeds of oats, trigopartido, cañamón, canary seed, mijo, nabina and lettuce. Sometimes they accept fresh vegetable like escarola, lettuce and tooth of león.Son aloof, huidizas and nervous birds, the tórtolas must be accustomed slowly the captivity or the presence of the man, if they want to have itself in captivity, although usually do not create problems of coexistence in the mixed pajareras, whenever a single pair by jaulón lodges. Suextremada timidity makes observable hardly if a perfect visibility of the cockpit does not exist. They can even bother to otrastórtolas and certain doves, but only in conceived over-populated pajareras or bad. The isolated units, captured young, get to become very tame birds, although always they have tendency to return to the wild state. The low winter temperatures can cause their death. Entrance the spring begins the courtship well, with mutual arrullos and carantoñas. In a very brief nest, on one plataformade a tree, the female deposits two eggs, that are incubated by both ancestors during fourteen days. They polluelosabandonan the nest to the three born weeks of. Two or three can have nidadas by season. Cardiac collapses and luxaciones are the ailments more frequent than they aquejan to the tórtolas. They can suffer, with relative frequency, digestive upheavals produced by an inadequate feeding and even by cold.